ostatni dzień grudnia

Moja grudniowa aktywność na blogu jest równa zeru, a to z prostego powodu Rodzina była najważniejsza. Przedświąteczny czas był pełen wigilijnych spotkań, jasełek, świątecznych warsztatów szkolnych, no i domowych obowiązków. Był to również czas refleksji, oczyszczania sumienia i modlitwy, nieco kulawej może, ale zawsze szczerej. 

Dziś natomiast jest ostatni dzień grudnia , w którym po dokonanych wcześniej refleksjach można snuć podsumowania i spojrzeć w przyszłość świeżym okiem. Moja lista postanowień jest krótka i niezmienna. Właściwie to zawiera tylko jedno założenie: pracuj nad sobą i nie osiadaj na laurach! Gwarantuje, że przy takim założeniu każda dziedzina życia ma szansę na powodzenie, bądź na wygrzebanie się z ewentualnych tarapatów.

A Wam Drodzy Czytelnicy życzę wspaniałego Sylwestra, spokojnego Nowego Roku i owocnych dni przyszłego 2019 roku! Oby każdy kolejny dzień przynosił Wam siłę i cierpliwość do samorozwoju, bo efekty tej pracy okażą się sukcesem w relacjach z innymi.
Niezwykłego Nowego Roku!

adopcja nie dla każdego

Wracam dziś myślami, nie wiedzieć czemu, do pewnej rozmowy, której treść zdarzało mi się powtórzyć z różnymi osobami. Niepłodność jest dziś bardzo powszechna. Niemal każdy ma wśród znajomych bliższych lub dalszych osoby, które się z tym kłopotem borykają. Nie wszyscy potrafią o swoim problemie otwarcie rozmawiać, nawet z najbliższymi (a czasami zwłaszcza z nimi). Jednak ci, którzy rozmawiają, często spotykają się z podobnymi "dobrymi radami", wypowiedzianymi naturalnie, w jak najlepszych intencjach. Jednak właśnie te "dobre rady" przyjmowane są nieco z ogromnym dystansem, ku wielkiemu niezrozumieniu samych doradzających. Postaram się, za pomocą wyreżyserowanego poniżej dialogu, przedstawić w wielkim skrócie o co właściwie chodzi. Podobne rozmowy przeprowadzałam wielokrotnie, dlatego też wydaje mi się, iż owo niezrozumienie jest dość powszechne. Może i Wy spotkaliście się z podobnym? 

(oglądamy wspólnie z koleżanką zdjęcia moich dzieci)

Koleżanka: Ale cudne maluchy. Super, że zdecydowaliście się na tą adopcję. Moja szwagierka ze szwagrem też mają problem z zajściem w ciążę. Ciągle im mówię, że powinni się zdecydować na adopcję. Opowiadałam im o was, że macie takie super dzieciaki i jesteście szczęśliwi. A ona zbywa mnie za każdym razem.

Ja: Być może nie są na to gotowi, albo nie do końca przekonani. Jeśli tak jest, to niech lepiej się nie decydują. Bo jeśli zrobią to na siłę, byle tylko osiągnąć cel - dziecko, to nic z tego nie będzie. Ani oni nie będą szczęśliwi, a tym bardziej dziecko. 

K: Ja tego nie rozumiem. I co? Sami tak będą dla siebie żyć? Oni nie są już najmłodsi. Ja bym na ich miejscu adoptowała dzieci.

J: ...ale nie jesteś na ich miejscu. Zdaje się, że na początku też nie mogłaś zajść w ciążę, czy chociaż raz pomyślałaś o adopcji? Czy chociaż raz podjęliście z mężem choćby ten temat?

K: ... no nie...

J: Widzisz? To nie jest takie oczywiste jak się wszystkim wydaje. Nie możesz mieć dzieci, wszystko zawiodło - adoptuj. To tak nie działa. Wiele ludzi patrząc na nas, sugerując się naszą otwartością w temacie, tak właśnie myśli. Problemu przecież nie ma, bo jesteśmy tacy szczęśliwi. A prawda jest taka, że ja też desperacko pragnęłam zajść w ciążę, nosić dziecko pod sercem, nie tylko w sercu. Ja też przepłakałam nie jedną noc. Ja też nie mogłam patrzeć na rosnące brzuchy koleżanek i musiałam robić dobrą minę do złej gry. Ja też się wahałam. Przedyskutowaliśmy na temat adopcji setki godzin. Też mieliśmy wątpliwości. Więc nie oczekuj, że twoja "dobra rada" na temat adopcji zostanie przyjęta z wielkim entuzjazmem, a twoja szwagierka natychmiast popędzi do ośrodka adopcyjnego. Być może do tego dojrzeją, być może nie. Oni sami muszą być przekonani, że tą właśnie drogą chcą iść. 

Razem z mężem wybraliśmy inną drogę, dla nas i naszych sumień właściwą, ale nie oznacza to, że właściwą dla innych osób zmagających się z tym samym problemem. Swoją historią mogę kogoś zainspirować lub utwierdzić w przekonaniu, że to właściwa droga. Lecz przenigdy nie ośmieliłabym się wtargnąć w cudze sumienia i głosić, że adopcja to jedyny właściwy program na niepłodność. Wrzucanie wszystkich do jednego kotła to jakieś nieporozumienie. Za każdym z nas idzie zupełnie inna historia życia, inny system wartości, inna energia i siła do trwania w każdej jednej konsekwencji podjętych wcześniej decyzji. Za każdym z nas powinna iść wolność wyboru, gdyż każdy z nas i tak musi własne życie przeżyć do końca sam. Z własnym sumieniem.

słońce wschodzi dopiero za zakrętem

Dziś wydobyłam z szuflady jeden z moich nagrodzonych tekstów. Przyznam się, że czytam z sentymentem, bo był to czas pełen ekscytacji, smutku i radości, ale przede wszystkim czas pełen wiary w jutro i pomimo wielu problemów, nadzieja karmiła się sama. 

Bardzo lubię ten tekst, bo przepełniony jest bezkompromisową wiarą, której dziś czasami brakuje. Z wiekiem i doświadczeniem sztywniejemy, stajemy się bardziej ostrożni. Tkwimy niejednokrotnie w swojej strefie komfortu, mimo, iż czasami coś uwiera. 

"Siedem lat. Tyle właśnie czasu trwa jeden sen z życia, po upływie którego budzimy się i zdajemy sobie sprawę, że coś uległo zmianie, że jestem innym człowiekiem. Rodzimy się i po omacku zaczynamy poznawać czym jest świat. Następnie wkraczamy odważnie do krainy zwanej edukacją, uczymy się kim dla człowieka jest drugi człowiek. Kolejne siedem lat formujemy swoją osobowość, swoje JA, aby w kolejnym śnie podejmować właściwe (także te niewłaściwe) decyzje dotyczące naszej przyszłości – kształcimy się, wybieramy partnerów, robimy kariery zawodowe itd.  

Właśnie obudziłam się po raz czwarty. Czwarty raz patrzę na te same rzeczy z zupełnie nowej perspektywy. Czwarty raz odkrywam w sobie nowy ląd. Niespełna siedem lat temu staliśmy na ślubnym kobiercu i przyrzekaliśmy sobie „miłość, wierność i uczciwość małżeńską i że się nie opuścimy aż do śmierci”. Wtedy też, zupełnie nieświadomi figlarnego losu, wierzyliśmy, że stajemy się rodziną w pełnym tego słowa znaczeniu. Wszystko wydawało się takie możliwe. Jaki to problem być mężem i żoną, wspinać się po szczeblach ambicji zawodowych, studiować, mieć przyjaciół, setki znajomych…, a do tego urodzić dziecko? Nie było rzeczy niemożliwych. A jednak. Nasz życiowy ład został zdemolowany. Okazało się, że zostać rodzicem to nie jest łatwa sprawa, jeśli w ogóle dla nas możliwa. 

Dlaczego tak? Niepotrzebne pytanie. Ciągle zadajemy sobie tyle trudu by odpowiadać na dylematy dlaczego taki kolor włosów?, dlaczego takie oczy?, dlaczego taki nos?, albo dlaczego tak mały biust? Bo tak już jest i tyle. Szkoda czasu na rozważania.  

 Na wielu płaszczyznach nasze życie jest nie tylko zadowalające ale godne pozazdroszczenia. Jesteśmy zgodnym małżeństwem, wspólnie wytyczamy szlaki i wspólnie je pokonujemy. Mamy wykształcenie, pracę dom, przyjaciół i prawie wszystko czego człowiek potrzebuje by się spełnić. A jednak dla nas w słowie prawie mieści się cały ocean cierpienia. Cierpienia z powodu jednej małej ułomności, która odwraca bieg twojego życia w nieznanym kierunku. Pan Bóg sobie zakpił, czy ponownie okazał swoją niepojętą mądrość, podrzucając taki krzyż tym, którzy są w stanie go udźwignąć? W każdym razie postawił nas przed wyborem: albo to wszystko co mamy pomnożymy kilkakrotnie i poczekamy sobie aż święty Piotr otworzy nam drzwi, albo to my otworzymy drzwi komuś dla kogo los okazał się mniej łaskawy. Trudny wybór (?). Spróbowaliśmy nasz dylemat nieco poszerzyć. Wyszło tak: albo to wszystko co mamy pomnożymy kilkakrotnie i poczekamy sobie aż święty Piotr otworzy nam drzwi, a ktoś na ziemi posprząta po nas, nie pamiętając kim byliśmy, albo to my otworzymy drzwi komuś dla kogo los okazał się mniej łaskawy i poprowadzimy przez życie dając ciepło, poczucie bezpieczeństwa, przekazując całą wiedzę i całą mądrość jaką ktoś kiedyś dał nam. 

W tak przedstawionej perspektywie wybór zdaje się być o wiele prostszy. No i stało się. Zapadła decyzja. Adopcja. Teraz pełni nadziei czekamy na telefon..., że ktoś już gdzieś na nas czeka".

Postanowiłam powrócić do tych wspomnień, gdyż na dzień dzisiejszy stanowią dla mnie punkt odniesienia  Ponownie stanęłam na życiowym zakręcie. Od tamtego czasu minęło kolejnych siedem lat i dopadło mnie to nieustępliwe uczucie, że nadchodzi nowy etap... tylko jeszcze nie wiem co za tym zakrętem na mnie czeka. Czyżby nowy wschód słońca?...

na dobry początek...

Witajcie Kochani!

Dobre słowo to dla skołatanej duszy jedyne lekarstwo, które nie posiada skutków ubocznych, a systematyczne przyjmowanie go dodaje skrzydeł, tak bardzo nam potrzebnych by unieść się ponad podziały. Zanim jednak przejdę do wyjaśnienia po co i dla kogo, powinnam się przedstawić.

Nazywam się Monika. Jestem kobietą po trzydziestce. Mój świat określa mała wioska na pojezierzu kaszubskim, dwójka dzieci głośniejszych od syreny OSP, chaotyczny mąż oraz sieć obowiązków zawodowych, w którą uwikłałam się przez chyba nie do końca dobrze sformułowane ambicje. 

Blogosfera to miejsce, gdzie uwiłam już swoje gniazdko kilka lat temu. Jednakże wyczerpana wielozadaniowością, opuściłam ten świat, uznając, że nie mam już nic ciekawego do powiedzenia. Kiedy wróciłam do tamtych postów, które chomikuje nadal w archiwum bloga, dostrzegłam jak bardzo się myliłam. Kiedy czerpię inspirację z serca, to słowa pomimo upływu czasu, nadal mają swoją moc, którą mogłabym przekazać … no właśnie, komu?

Ten blog każdy użyje na swoją własną potrzebę, część z Was opuści go pewnie po odczytaniu kilku zdań. Jednakże misją tego projektu jest pozytywna motywacja do podejmowania wysiłku w swoim życiu, by czynić go bardziej wartościowym, a przede wszystkim szczęśliwym.

Ponieważ jestem z wykształcenia pedagogiem i terapeutą, a moja najlepsza przyjaciółka psychologiem, nie zabraknie tu odniesień do fachowej literatury, ale także luźnych pomysłów na rozwój osobisty oraz przetrwanie kolejnego, zwykłego dnia. Możecie również liczyć na dyrdymały i banały wioskowej dziewczyny. Odkryje również moje zarchiwizowane posty, które jak już wspomniałam nadal posiadają wartość, ale przede wszystkim określają mnie. Kobietę, którą jestem dziś. Zapraszam!